Ola Kunysz

Kiedyś byłam perfekcjonistką. Perfekcjoniści nie robią wszystkiego doskonale. Nie robią nic. Chcą wszystko robić doskonale, ale rzadko jest to możliwe, więc nie ryzykują. Snują plany i wizje, które nigdy nie zostają zrealizowane. Zbiegło się to z początkami mojego wypalenia zawodowego. Przypadek? Po co mi te kajdany? Kiedy już przerobiłam ten temat na terapii czułam się trochę tak, jakby ktoś odpiął mi ciężkie kajdany. Te kajdany były ze mną od wielu lat i były coraz cięższe. Kiedy zabierałam się za jakikolwiek projekt, najpierw myślałam co może pójść nie tak. Nieważne, czy organizowałam warsztaty z programowania, czy malowałam obraz. Bałam się, że to nie wyjdzie i... no właśnie. Co najgorszego może się stać? Co ucierpi, jeśli moje dzieło będzie słabe. Chyba tylko moje ego. Zmiana priorytetów pomogła mi realizować więcej pomysłów, czasem nawet dość... niecodziennych. Przestałam się blokować i obawiać krytyki. Skoro wiem, że robię rzeczy niedoskonałe, to żadna krytyka nie może mi

Kiedyś chciałam odejść z IT. Przeszkadzało mi w społeczności wiele rzeczy. Ego, nadmierny sarkazm, nieustanne krytykowanie wszystkiego. Nie chciałam tu zgorzknieć, ale też nie wiedziałam jak mogę cokolwiek zmienić. Popełniałam jeden błąd. Widziałam szklankę do połowy pustą. Nie dostrzegałam rąk przychodzących z pomocą, wsparcia przy tworzeniu projektów i prezentacji, czy zwyczajnie sympatycznych ludzi. Kiedy występowałam z pierwszymi prezentacjami zapamiętywałam głównie negatywne opinie, wiadomo. Te pozytywne na pewno pochodziły od ludzi, którzy się nie znają, albo są jeszcze gorsi ode mnie, wiadomo. Z czasem zaczęłam robić dwie rzeczy. Po pierwsze zaczęłam robić dużo i nie oglądać się na opinie innych. Słucham tych opinii i wyciągam z nich wnioski, ale nie biorę ich jakoś śmiertelnie poważnie. Po drugie, zaczęłam spotykać się z ludźmi, którzy dają mi energetycznego kopa, a nie wysysają moje siły życiowe. Przy dyskusjach o wyższości technologii X nad Y (i jej programistów) zmieniam s

Czasem bardzo się trudzę i silę na kreatywność. Rysuję mapy myśli, obmyślam plany, próbuję wyłuskać jakieś dobre pomysły. Czasem jednak mój mózg mnie zaskakuje. Czytam sobie kryminał o trudnym życiu prawniczki, albo piję lampkę wina w wannie i NAGLE... jest myśl. MYŚL. Coś, co spada na mnie i już wiem, że to jest dobre. Jedyne czego potrzeba to trochę energii i współpraca z właściwymi osobami. Tak było z webinarami Rozmowy o Jakości. Tak było też z tym wyzwaniem. Kojarzysz pytanie "co jest Twoją supermocą?"? Zawsze uważałam, że nie mam żadnych supermocy, że we wszystkim jestem co najwyżej niezła. Aż pewnego dnia ktoś uświadomił mi, że ja sprawiam, że rzeczy się dzieją. Odzywam się do odpowiednich ludzi, zwracam uwagę na detale i jeszcze dbam o to, żebyśmy się wszyscy przy tym dobrze bawili. Kiedy to do mnie dotarło, postanowiłam, że będę tę moc wykorzystywać do robienia różnych fajnych rzeczy.  Tej zimy najfajniejszą rzeczą będzie to wyzwanie. Pisania testów do