Pokaż mi kod z produkcji, a powiem ci... że się niczego nie boisz

Odkąd rozwijam aplikację SpeechRank do oglądania wystąpień z konferencji, inaczej patrzę na prelekcje. Akurat trwa Scalar, podczas którego nagrywani prelegenci uczą i bawią publiczność monadami, makrami, typeclass'ami i innymi czeluściami języka. Tyle, że wszystkie te elementy (jak kiedyś wspominał Michał Płachta) wchodzą w skład złożoności przypadkowej. Natomiast złożoności właściwej, mającej związek z problemami natury biznesowej w wystąpieniach jest jak na lekarstwo. Historie z bitew i wojen wygranych na produkcji po krwawych starciach z kompilatorem, bibliotekami, lambdami, aktorami i Future'ami są raczej w mniejszości. 

Myślałam przez chwilę, że może ta społeczność gardzi kodem produkcyjnym, uznając za punk honoru pull requesty do Akki. Albo, że to przez fakt związania Scalara z jedną technologią. Ale jak sięgam do wspomnień z innych konferencji, to wszędzie jest podobnie. Co ciekawe, najchętniej oglądamy wystąpienia z praktycznymi wskazówkami, płynącymi z bogatych doświadczeń projektowych. Kiedy natomiast przychodzi nam wystąpić, najczęściej wybieramy formę, w której chcemy wytłumaczyć jakieś zagadnienie lub pochwalić się nowo znalezioną biblioteką. 

Dlaczego tak robimy? Bo dużo łatwiej jest powiedzieć "należy", albo "można", niż "my robimy tak" i rzucić się lwom na pożarcie. Bo na pewno da się lepiej, wydajniej i ładniej. Sami mamy zawsze z tyłu głowy niedopisane testy i kod wymagający refactoryzacji, więc wstydzimy się go pokazać światu. To tak, jakbyśmy mieli wpuścić perfekcyjną panią domu do mieszkania w środku tygodnia. Wiadomo, że do czegoś można się przyczepić. Dlatego darzę niezwykłym szacunkiem prelegentów, którzy pokazują statystyki z sześciu miesięcy ich implementacji mikroserwisów na produkcji, zamiast na fali hajpu tłumaczyć monady.